Współpraca pomiędzy UE a nieczłonkowskimi państwami ościennymi: reguła zmiennej wzajemności
Od początku istnienia Unia Europejska (UE) starała się zacieśniać relacje polityczne i gospodarcze z państwami spoza ugrupowania. Próbując wyjść naprzeciw potrzebom oraz obawom partnerów (gównie w zakresie ograniczeń suwerenności wynikających z potrzeb harmonizacji), Unia oferuje szeroki wachlarz modeli współpracy oraz rozwiązań prawnych. UE nigdy nie zmuszała żadnego z państw do przystąpienia do swoich struktur ani do podpisania umów stowarzyszeniowych lub porozumień o strefie wolnego handlu. Doświadczenia tej organizacji w budowaniu kompleksowej i elastycznej sieci politycznych i gospodarczych powiązań z krajami niezrzeszonymi mogą okazać się użyteczne dla innych ugrupowań integracyjnych.
Celem opracowania jest dokonanie analizy współpracy Unii Europejskiej z krajami, które nie są jej członkami. Zacieśnianie wzajemnych kontaktów z jednej strony inicjowane jest przez grupę państw zainteresowanych nawiązaniem bliższych relacji z UE oraz samym procesem integracji (czy to ze względu na perspektywę członkostwa czy ze względu na to, że w ich ocenie Unia jest ważnym partnerem gospodarczym oraz politycznym). Z drugiej zaś, motorem tego procesu jest sama UE, która postrzega współpracę jako sposób zapewnienia sobie bezpieczeństwa oraz wzrost znaczenia na arenie międzynarodowej.
Publikację autorstwa Marka Dąbrowskiego można pobrać tutaj.
